دستورالعمل طراحی سیستم اعلام حریق

دستورالعمل طراحی و اجرائی سیستم اعلام حریق

برگرفته از استاندارد NFPA72

1– مساحت هر زون 2000 متر مربع می‌باشد.
2– حداکثر طول زون 3000 متر می‌باشد.
3– حداکثر تعداد المان‌های هر زون (شامل شستی، دتکتور و …) 24 المان است؛ و بهتر است حداکثر 20 عدد منظور گردد.
4– هر طبقه مسکونی می‌تواند بر روی یک زون قرار گیرد.
5– پیشنهاد می‌شود شستی اعلام حریق راهرو طبقات بر یک زون مجزا قرار گیرد.
6– در جاهایی که دارای ولتاژ القائی است (اتاق ترانس، سوئیچ و …) می‌بایست از سیم روکشدار استفاده گردد.
7– سیم باید در لوله مستقل و مجزا باشد.
8– چنانچه سقف و کف کاذب دارای ارتفاع بیش از 80 سانتی‌متر باشند، نیاز به دتکتور دارند.
9- اگر فاصله پارتیشن نصب شده تا سقف کمتر از 30 سانتی‌متر باشد، باید برای آن دتکتور مجزا در نظر گرفته شود.
10– اگر ارتفاع گچبری سقف بیش از 50 سانتی‌متر باشد لازم است دتکتور مجزا برای هر فضا مدنظر قرار داده شود.
11– کلیه انبارها می‌بایست دارای دتکتور باشند:

الف- درصورتی که انبار در واحد مسکونی باشد، لازم است یک دتکتور حرارتی برای آن در نظر گرفت.

ب- برای انبارهای موجود در پارکینگ اگر به‌صورت ردیفی باشد در فاصله 50 سانتی‌متر از انبارها و در فاصله حداکثر 8 متر از هم نصب می‌شوند. و اگر انبارها به‌صورت مجموعه‌ای باشد یک دتکتور در مسیر ورودی به آن‌ها نصب می‌شود.
12 – در مجاورت تابلو کنتورهای برق یک دتکتور دودی نصب می‌شود.
13– هر موتورخانه و چاهک آسانسور می‌بایست دارای یک زون مجزا از دتکتورهای دودی باشد. (استفاده از ردیاب مکنده دودی Smoke Aspretion System پیشنهاد می‌شود).
14– در سوله‌های صنعتی و ساختمان‌های دارای رایزر برق، لازم است از دتکتور مکنده دودی و یا ردیاب حرارتی کابل( Linear Heat Detector) استفاده شود.
15– حداکثر سطح پوشش دتکتور دودی 100مترمربع و برای دتکتور حرارتی 60 مترمربع می‌باشد.
16– حداکثر ارتفاع نصب دتکتور دودی 12متر و برای دتکتور حرارتی 8متر می‌باشد.
17– برد دتکتورها:

الف- دتکتورهای دودی: دایره‌ای به شعاع 6.5 متر، فاصله دتکتور دودی 10.6متر تا 15 متر برحسب مکان و آرایش نصب

ب- دتکتورهای حرارتی: دایره‌ای به شعاع 5.3متر در محل‌هایی با ریسک بالا مانند آشپزخانه، دایره‌ای به شعاع 6.5متر در محل‌هایی با ریسک کمتر مانند پارکینگ، فاصله دو دتکتور حرارتی 7.5متر تا 10.6متر برحسب مکان و آرایش نصب
18– استفاده از دتکتورهای دوکاناله در هتل‌ها و ساختمان‌های مسکونی خوب است؛. ولی برای مکان‌های صنعتی لازم است از دتکتور مجزا استفاده نمود.
19– محل نصب دکتور دودی نباید در مجاورت یا نزدیک جریان هوا باشد (دور از پنجره، درب و فضای باز پارکینگ).
20– حداقل فاصله دتکتور تا دیوار و یا پارتیشن 50 سانتی‌متر و حداکثر 7متر برای دتکتور دودی و 5.5متر برای دتکتور حرارتی می‌باشد.
21– بهترین مکان نصب تابلوی اعلام حریق در نگهبانی، سرایداری و اتاق اطلاعات و یا در نزدیکی ورودی ساختمان می‌باشد. به نحوی که مورد رؤیت عموم و خصوصا مأمور آتش‌نشانی باشد.
22– در فضای سوله، حداکثر فاصله پیمایشی که فرد جهت رسیدن به شستی طی می‌کند نباید بیشتر از 20 متر باشد.
23– در سقف‌های شیبدار لازم است دتکتورها در ارتفاع 50 سانتی‌متر پایین‌تر از مرتفع‌ترین نقطه سقف نصب شوند.
24– شستی اعلام حریق: شستی اعلام حریق در حالت معمولی در ارتفاع 120 تا 140 سانتی‌متر و تابلو اعلام حریق در ارتفاع 170 سانتی‌متر از کف نصب شوند. فاصله شستی‌ها در راهروهای پهن و کم تردد بین 30 تا 45 متر. فاصله شستی‌ها در راهروهای پرتردد و باریک و پله بین 15 تا 25 متر.

در کنار هر درب یا راه پله خروجی (در هنگام تخلیه ساختمان) یک شستی نصب شود. استفاده از شستی در محل‌های فرار و خروج و ابتدای راه پله.

25– برای مجتمع‌های مسکونی و سوله‌های بزرگ، استفاده از سیستم آدرس‌پذیر الزامی است.
26- حداکثر طول لوپ 3 کیلومتر و دارای حداکثر 128 المان می‌باشد.
27– در سیستم آدرس‌پذیر نمی‌توان مسیر رفت و برگشت را درون یک لوله قرار داد.
28– حداکثر تعداد لوپ 4 عدد می‌باشد.
29– در هر ناحیه (zone) حداکثر تعداد 24 عدد انواع سنسور در نظر گرفته شود.
30– کابل ارتباطی سنسورها از نوع (JY-ST-Y) و با ضخامت 8 دهم میلی‌متر انتخاب گردد. از کابل با سیم مقطع 1.5 میلیمتر برای آژیرها و شستی‌ها می‌توان استفاده نمود.
31– در مجتمع‌های تجاری، مسکونی نیازی به ارتباط خاصی بین سیستم‌های کنترل اعلام حریق واحدهای تجاری و مسکونی نیست و فقط آژیرهایی در فضای بیرون در نظر گرفته شود.
32– واحدهای تجاری هر کدام دارای یک سیستم اعلام حریق مستقل باشند و در پاساژها از یک سیستم اعلام حریق مرکزی استفاده شود.
33– در انتهای مسیر آژیرها مقاومت پایان خط در نظر گرفته شود.
34– درصورت روکار بودن سیم‌کشی سیستم اعلام حریق باید از لوله فلزی استفاده نمود و از به کار بردن داکت‌های پلاستیکی اجتناب کرد.
35– در پلانی از سیستم اعلام حریق که کابل کشی‌ها و مرکز اعلام حریق کشیده شده است، توضیحی در مورد نواحی هر زون داده شود.
36– می‌بایست برای پله فرار یک زون مجزا در نظر گرفته شود که شستی آن در هرطبقه و در مسیر پله قرار گیرد.
37– باتوجه به اینکه در پاگرد راه پله شستی نصب شده، لذا شستی جنب درب ورودی واحد ساختمانی حذف می‌شود.
38– لازم است کلیه اتاق خواب‌ها دارای دتکتور دودی باشد. فضای راهرو نیازی به دتکتور ندارد.
39– باتوجه به میزان بالای توان صوتی آژیرهای اعلام حریق، لازم است علاوه بر زیرزمین و همکف در هر دو طبقه یک دستگاه آژیر به قدرت 75 دسیبل نصب نمود و ترجیحا در هر واحد یک بیزر با توان صوتی 30 دسیبل لحاظ گردد. درهرصورت هر ساختمان مسکونی حداقل دارای دو آژیر می‌باشد.
40– لازم است در پلانی که سیستم اعلام حریق مرکزی (F.A.C) رسم شده، تعداد زون‌های آن و نیز محل کاربردی هر زون تعریف شود. به‌عنوان مثال: «سیستم اعلام حریق مرکزی دارای 8 زون و به ازای هر طبقه، همکف، راهرو، آسانسور و پله فرار دارای یک زون می‌باشد».

برای دریافت فایل PDF مقاله روی دستورالعمل طراحی و اجرائی سیستم اعلام حریق برمبنای استاندارد NFPA72 کلیک کنید.