بخش چهارم – هشدار دهنده ها

آلارم های ویژه جریان (Water Flow Alarms)

از این تجهیزات جهت آگاه ساختن افراد درون ساختمان از فعال شدن سیستم های اسپرینکلر استفاده می شود و بر اساس NFPA باید:

• فهرست شده باشند.
• قابلیت تشخیص جریانی معادل با خروجی از یک اسپرینکلر با کوچکترین اریفیس را داشته باشند .
• ظرف مدت ۵ دقیقه پس از شروع جریان به صدا در آیند.

آلارم ها به دو صورت مکانیکی و الکتریکی عمل می کنند در نوع مکانیکی که به “زنگ موتور آبی” ( Water Motor Gong) معروفند جریان آب پس از برخورد و به حرکت درآوردن چرخ های کوچک پارویی شکل باعث حرکت آن و بصدا در آمدن زنگ می شود.

در نوع الکتریکی جریان آب توسط کلید فشاری (Pressure switch) یا کلید جریانی پارویی(Paddle  type flow switch) تشخیص داده شده و مدار الکتریکی آژیر را تکمیل می کند.

هشدار دهنده های جریان باید در سیستم های پیش عملگر و سیلابی نیز نصب شوند تا مستقل از سیستم اعلام حریق عبور و حرکت جریان آب را اطلاع دهند. در ساختمان های بلند مرتبه High rise building که ارتفاعی بیش از ۲۳ متر دارند، باید به ازاء هر طبقه یک عدد شیر کنترل، درجه فشارسنج، فلوسوئیچ و انشعاب بازرسی نصب شود.

بخش پنجم – اسپرینکلرها

همانگونه که در فصول قبلی اشاره شد اسپرینکلر های مدرن به سه طریق بالا زن، پایین زن و دیواری قابل نصب هستند، تمامی آب خروجی از این اسپرینکلر ها به سمت زمین تخلیه می شوند.

نوع قدیمی اسپرینکلر ها دارای سوراخ های بر روی دفلکتور بودند که این مسئله موجب تخلیه بخشی از آب (حدود ٪۴۰) به سمت سقف و مابقی به سمت کف اتاق می شد. با توجه به تخلیه  روبه سقف، مساحت پوشش این اسپرینکلر ها کمتر از نوع مدرن بوده و به همین سبب در فواصل نزدیکتری به هم نصب می شدند.

پاشش اسپرینکلر های قدیمی که ٪۴۰ آب را به سمت سقف و ٪۶۰ را به سمت کف اتاق تخلیه می کنند.

برخی از عوامل تأثیر گذار بر انتخاب جهت نصب اسپرینکلر ها عبارتند از:

ویژگی های معماری ، نوع سقف، نوع لوله و اتصالات استفاده شده، نوع سیستم های اسپرینکلر انتخاب شده و فاصله اسپرینکلر با تجهیزات ساختمان.

انتخاب اسپرینکلر از نظر دما

عامل دیگری که در انتخاب اسپرینکلرها در نظر گرفته می شود دمای فعال شدن اسپرینکلر است . این دما باید از حداکثر دمای اتاق در نزدیکی سقف بالاتر باشد تا عوامل طبیعی منجر به باز شدن اسپرینکلرها نشوند. در عین حال باید توجه داشت که هر چه دمای فعال شدن اسپرینکلر ها بالاتر انتخاب شود، سرعت عکس العمل سیستم کاهش می یابد.

رنگ مایع درون حباب اسپرینکلر های شیشه ای و رنگ بدنه اسپرینکلر های اتصال حرارتی ، نشانگر میزان دمایی اسپرینکلر ها می باشند.

با استفاده از جدول ۳-۹ ، بر گرفته از 13 NFPA ، میتوان اسپرینکلر ها را از نظر میزان دمایی انتخاب نمود، بعنوان مثال اگر بیشترین دمای نزدیک به سقف برابر با ۱۵۰°F ( یا ۶۶°C) باشد. میزان دمایی اسپرینکلر باید بین ۱۷۵ تا ۲۲۵ درجه فارنهایت انتخاب شود که این دما در تقسیم بندی دمایی در کلاس متوسط قرار میگیرد، رنگ بدنه اسپرینکلر های اتصال زودگداز ، سفید ورنگ حباب اسپرینکلرهای شیشه ای این کلاس زرد یا سبز می باشند.

در شرایط عادی، در اغلب سیستم ها از اسپرینکلر های کلاس دمایی معمولی استفاده می شود.

فاصله نصب اسپرینکلرها از منابع حرارتی

هنگام نصب اسپرینکلرها در اطراف منابع حرارتی، توجه به دمای سقف در آن محدوده ضروریست. بعنوان مثال، اسپرینکلرهای نصب شده در فاصله ۷ فوتی از منبع حرارتی (بدون توجه به جهت جریان هوا) ، باید از “کلاس دمایی زیاد” انتخاب شوند. در صورت نصب سیستم های اسپرینکلر در مسیر جریان هوا و در فاصله بین ۷ تا ۲۰ فوتی،  باید از اسپرینکلرهای “کلاس دمایی متوسط” استفاده شود.

بخش ششم- بست و آویز (Hanger)

برای اتصال لوله های سیستم اسپرینکلر به ساختمان از آویز استفاده می شود، این تجهیزات باید بگونه ای انتخاب شوند که قابلیت تحمل پنج برابر وزن لوله پر از آب به اضافه ۲۵۰ پوند (kg۱۱۴) را داشته باشند که ۲۵۰ پوند بعنوان ضریب ایمنی و معادل با وزن تقریبی لوله کش سیستم است.

 هنگامی که تعادل خود را از دست داده و به لوله آویزان می شود. به طور کلی، آویزها باید آهنی باشند تا در برابر حرارت ناشی از حریق، مقاومت بیشتری داشته باشند. در صورت استفاده از مواد دیگر ، باید آزمون های مربوطه را در برابر حریق گذرانده باشند.

فاصله بین آویز ها

بیشترین فاصله بین آویزها به جنس و سایز لوله بستگی دارد در جدول ۹-۴ فاصله بین آویز هـا بـر اساس جنس و سایز لوله تعیین شده است. بعنوان مثال اگر قطر لوله مسی ۲ اینچ باشد، آویزها باید حداکثر در فاصله ۱۲ فوتی از یکدیگر نصب شوند.