عیب یابی و رفع مشکلات سیستم بخار-بخش3

تله گذاری در خطوط اصلی بخار

تله های بخار مورد استفاده در لوله های اصلی بخار کوچک تر از تله هایی هستند که برای هدرها به کار برده می شوند اما بهترین فرصت را برای یکسان سازی تجهیزات در واحد فراهم می آورند. تله هایی با اندازه مشابه معمولا برای کلیه ایستگاه های آب ریزی قابل استفاده هستند البته به جز مورد لوله های اصلی بیرونی(بالای ۸ اینچی). از آنجا که تله های مورد استفاده در آب ریز ها بین ۴۰ تا ۶۰ درصد از کل تله های بخار یک پروژه را تشکیل می دهند، بنابراین منطقی خواهد بود تا با طراحی ایستگاه های استاندارد شیر و تله در هزینه ها و زمان صرفه جویی کنیم. این ایستگاه ها را می توان با اتصالات آماده و در ابعاد استاندارد تهیه نمود. همانطور که قبلا اشاره شد بهتر است به دلیل زیاد بودن مقطعی حجم چگالیده و مخاطرات احتمالی از تله هایی استفاده شود که در حالت باز از کار می افتند.
آب ریزهایی که همراه با زانویی نصب می شوند دارای قابلیت اضافه ای هستند. به جای این که آب پر سرعت به پشت سه راهی اصابت کند، سه راهی را می چرخانیم و یک زانویی در آن محل اضافه می کنیم. بدین ترتیب به آب اجازه می دهیم تا به درون آب ریز سقوط کند و نشتی های مرموزی را که از اتصالات کم تحمل نشات می گیرند از بین برده می شوند. انشعابات لوله از لوله های اصلی همواره باید از بالای آنها صورت گیرد که حاوی خشک ترین بخار موجود خط است. اگر خشک بودن بخار برای استفاده ضروری باشد و مرطوب بودن آن مشکلاتی را برای مصرف کننده ایجاد نماید باید از جداکننده های بخار (Seperator) استفاده نمود. جداکننده های بخار تجهیزاتی بسیار مفید برای از بین بردن احجام بزرگ چگالیده بوده و وجود آنها در برخی از کاربرد های فرایندی لازم است. جدا کننده ها می توانند تا ۹۰% از بار آب بخار مرطوب را از بین ببرند. البته اگر دیگ مرتبا دچار کف کردن و یا ریزش آب به درون خطوط باشد مسلما باز هم بخاری مرطوب خواهیم داشت. لوله کشی های خروجی انتهای پایین جدا کننده ها را هرگز نباید کوچک تر ساخت و برای انتخاب اندازه می توان به نکاتی که درباره آب ریزها عنوان شد مراجعه نمود. بدین ترتیب کیفیت عملکرد جداکننده بهبود قابل ملاحظه ای خواهد داشت.

نتیجه گیری

بخار مطلوب، داغ و خشک است و وقتی چنین نیست باید مشکل را در لوله کشی سیستم جست و جو کرد. مشکلات فرایندی، عملکرد ضعیف استریل کننده ها و نیز وجود کانال های چکه کننده در اطراف رطوبت زن ها همگی از نشانه های بخار مرطوب می باشند. جلوگیری از بروز این مشکلات دشوار نیست و در ضمن تصحیح و برطرف کردن آنها امکان‌ پذیر است. بررسی و به کار بردن چند آزمون ساده معمولا به شناسایی منشا مشکلات بخار مرطوب منجر می گردد.

ضمیمه ۱: انتخاب تله های بخار

انتخاب نوع مناسب تله بخار برای لوله های اصلی بخار حائز اهمیت فراوان است چون برخی از انواع خاص تله های بخار به صورت بسته از کار می افتند. این تله های بخار باعث جمع شدن چگالیده در خط اصلی بخار شده و ضمن ایجاد بخار مرطوب به پدید آمدن ضربه قوچ نیز کمک می کنند. تله های بخار شناور و ترموستاتیک(Float & Thermostatic) معمولا به همین دلیل برای تخلیه چگالیده خطوط اصلی بخار توصیه نمی شوند. اگر شناور این تله بخار نشتی داشته باشد قادر به باز کردن شیر خروجی نخواهد بود و المان های ترموستاتیک نیز در هر دو حالت باز یا بسته امکان از کار افتادن را دارند. تله های بخار ترموستاتیک هم چون معمولا مقدار زیادی چگالیده را در بالا دست خود نگه می دارند برای کاربرد در لوله های اصلی بخار مناسب نمی باشند. بدین ترتیب دو نوع تله بخار بشکه معکوس (Inverted Bucket) و ترمودینامیک باقی می مانند. این دو نوع معمولا برای تخلیه چگالیده در آب ریزهای خطوط اصلی بخار به کاربرده می شوند.

ضمیمه ۲: روالهای بازبینی

زمانی که مشکلات بخار مرطوب و یا ضربه قوچ در سیستم پدید آیند بسیار مهم است که به منبع آب که احتمالا در ورودی یا خروجی خواهد بود توجه کنیم. ورودی نقطه متحمل تری است. با در دست داشتن چراغ قوه، استوتسکوپ اولتراسونیک و یک دما سنج کار را از فاصله کمی در بالاست مشکل آغاز نمایید. منظور از فاصله کم، جایی است که ایستگاه آب ریز وجود دارد و یا لوله ای انشعابی از خط اصلی توزیع گرفته شده است.
هر تقریبا ۳۰۰ فوت به دنبال ایستگاه های آب ریزی مناسب باشید به ویژه در نقاط کم ارتفاع(هر جایی که خط بخار با یک زانویی به حداقل ۱۵ فوت بالاتر از انشعاب می رود) و جلوی شیر هایی(شیر های تعدیل فشار و شیر های کنترل دما) که به طور خودکار بسته می شوند. نقاط کم ارتفاع معمول ترین مکان هایی هستند که آب ریزی نمی شوند. حال به پایین دست بروید. مراقب موانعی باشید که در تخلیه چگالیده مشکل ایجاد می کنند؛ موانعی چون تله های گرفته شده، دیسک های شکسته شیرهای یک طرفه، جمع شدن آشغال ها و غیره و یا مشکلات فشار مانند لیفتینگ چگالیده و بالا بردن آن. معمولا psi۱ فشار برای بالا بردن چگالیده تا ارتفاع ۲ فوتی کافی است. بنابراین اگر فشار psi۱ برای هر فوت را به عنوان قانون در نظر بگیریم می توان از مشکلات مربوط به بالا رفتن بیش از حد چگالیده اجتناب ورزید.

چک لیست

الف)خط تغذیه:
√ وضعیت عایقها مناسب است.
√ ایستگاه های آب ریزی در هر ۳۰۰ فوتی طول لوله اصلی واقع شده اند.
√ ایستگاه های آب ریزی در نقاط کم ارتفاع واقع شده اند.
√ ایستگاه های آب ریزی قبل از شیر هایی که به طور خودکار بسته می شوند قرار داده شده اند.
√ آب ریزها به اندازه کافی بزرگ هستند.
√ اضافه بار بر تله های بخار وارد نمی آید.
ب)خط برگشت:
√ چگالیده بیش از حد بالا نمی رود.
√ آب داغ است و پمپاژ می شود.
ج)موتورخانه محل قرار گیری دیگ ها:
√ برنامه تخلیه تنظیم شده اجرا می شود.
√ فشار به یکباره افت نمی کند، حتی به مقدار کم.
√ آب ریز های لوله های هدر در اندازه مناسب و مکفی اجرا شده اند.
√ عملکرد مورد سنجش قرار گرفته است.
اگر بازهم منشا مشکل شناخته نشد سعی کنید تا با مونیتورینگ و مشاهده دقیق فشار در فواصل زمانی مشخص، بازدید متخصصان شیمی و نمونه برداری از بخار در محل مشکل دار و یا نصب جداکننده ها در مناطق مشکل دار یا بحرانی آن را از بین ببرید.

دانلود PDF مقاله