آتش و آتش‌نشانی

تاریخ انتشار: ۲۳ شهریور ۱۳۹۹
بدون دیدگاه

آتش و آتش‌نشانی

مواد محترقه و حریق‌های ناشی از آن‌ها به ۴ گروه تقسیم می‌شوند (استاندارد NFPA). این دسته‌بندی علاوه بر آنکه وضعیت ماده محترقه را سریعاً روشن می‌کند، باعث سهولت در انتخاب نوع خاموش‌کننده و روش اطفای حریق مربوطه می‌گردد.

چهار گروه مذکور عبارت‌اند از:

گروه A: آتش‌سوزی‌های این گروه از مواد قابل سوختن معمولی مانند چوب، کاغذ، پارچه و مانند آن ناشی می‌شوند و با توجه به نوع ماده تشکیل‌دهنده آن‌ها، توسط آب یا محلول‌هایی که درصد بیشتری از آن‌ها را آب تشکیل می‌دهد، ضمن سرد کردن محیط خاموش می‌شوند.

گروه B: حریق‌های این گروه ناشی از مواد قابل اشتعالی نظیر محصولات نفتی با سایر مایعات و گازهای قابل اشتعال می‌باشند. این دسته از آتش‌ها را می‌توان با استفاده از روش خفه کردن و ایجاد پوشش در مقابل اکسیژن خاموش کرد. بهترین روش اطفای این آتش‌ها استفاده از امولسیون غیرقابل اشتعال است که هم‌سطح حریق را سرد می‌کند و هم می‌تواند مدتی بر روی سطح مایع باقی بماند و از احتراق مجدد آن جلوگیری کند؛ نظیر کف‌های خاموش‌کننده.

گروه C: این حریق‌ها به واسطه آتش گرفتن لوازم الکتریکی و یا جرقه‌های حاصل از برخورد سیم‌های حامل جریان برق به وجود می‌آیند. در مورد این حریق‌ها اولین اقدام در جهت اطفا، قطع جریان برق است.خاموش‌کننده‌های به کار رفته در این موارد باید از نظر هدایت الکتریکی عایق باشند. این گروه به راحتی توسط دی‌اکسید کربن و گازهای آرگون، تتراکلرید کربن با کلروبرومواتان خاموش می‌شوند.

گروه D: حریق‌های این گروه از فلزات آتش‌گیر حاصل می‌شوند. فلزات از نقطه‌نظر حریق به ۳ دسته تفکیک می‌گردند:

دسته اول، فلزات قلیایی (نظیر سدیم ـ پتاسیم ـ سزیم): این فلزات در تماس با آب، گاز هیدروژن آزاد می‌کنند. هیدروژن که خود گاز قابل اشتعالی است ممکن است سبب افزایش دامنه حریق یا حتى انفجار شود. این حریق‌ها را توسط پودر خشک شیمیایی، ماسه خشک و گرانیت خشک خاموش می‌کنند.